Έστω ότι οι φορολογικοί συντελεστές δύο χωρών είναι διαφορετικοί δηλαδή t # T. Τότε μια μεταρρύθμιση σύμφωνα με την οποία οι δύο χώρες μετακινούν τους φορολογικούς συντελεστές κοντύτερα προς το Pareto αποτελεσματικό φορολογικό συντελεστή θα αποφέρει την δυνητική βέλτιστη της ευημερίας κατά Pareto.
Το Θεώρημα λέει απλά ότι εάν το σημείο εκκίνησης είναι αρκετά κοντά στο βέλτιστο τότε θα υπάρχει πάντα μια φορολογική μεταρρύθμιση που διατηρεί τη φορολογική απόκλιση και παρέχει μια παγκόσμια αύξηση της ευημερίας. Το θεώρημα είναι αρκετά περιοριστικό δεδομένου ότι απαιτεί η αρχική φορολογική ισορροπία να είναι κοντά στην βέλτιστη σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Ελλάδα σήμερα είναι μια χώρα που έχει περισσότερες εισαγωγές από εξαγωγές και είναι μια από τις χώρες με τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές του πλανήτη.
Οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις της χώρας μας θα πρέπει να είναι κοντά στις παγκόσμιες βέλτιστες ώστε να υπάρχει σταδιακή ευημερία στους πολίτες της.
Η κάθε χώρα επηρεάζει την άλλη με την επιλογή της επιλέγοντας τον φόρο t και T αντίστοιχα και αυτό λόγω της ύπαρξής του διεθνούς δημοσίου αγαθού. Όμως στην μη συνεργατική ισορροπία που έχουμε σήμερα η κάθε χώρα δεν συνεργάζεται με την άλλη και ενδιαφέρεται μόνο να μεγιστοποιήσει την δική της ευημερία. Πχ.(Γερμανία)
Στον τέλειο ανταγωνισμό η φορολογική εναρμόνιση είναι επιθυμητή είτε στην φορολογική αρχή της χώρας προορισμού είτε σε αυτήν της χώρας προέλευσης.
Αν λοιπόν έχουμε ένα διεθνές δημόσιο αγαθό τότε η φορολογική εναρμόνιση μπορεί να μην οδηγήσει σε αύξηση της ευημερίας των κρατών.
Το να έχουμε λοιπόν όλοι στην Ευρώπη τους ίδιους συντελεστές φορολόγησης ή μεγαλύτερους ακόμα και από την Γερμανία είναι ποτέ δυνατόν να έχουμε ευημερία?