Η προσδοκία κάνει τη διαφορά
Η σταδιακή προσαρμογή μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε μέθοδο εκτέλεσης συναλλαγών και χρησιμοποιείται, παραδείγματος χάριν, από θεσμικούς διαχειριστές χαρτοφυλακίων. Οι επαγγελματίες μεγιστοποιούν τις νίκες τους και ελαχιστοποιούν τις ήττες χωρίς εξαίρεση προκειμένου, μακροπρόθεσμα, να πετύχουν κατά μέσο όρο περισσότερες κερδοφόρες από ζημιογόνες συναλλαγές. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις εφαρμόζεται λανθασμένα, κι αυτό θέλουμε να αναδείξουμε στο παρόν άρθρο. Για να καταλάβουμε πώς λειτουργεί η πραγματική σταδιακή προσαρμογή σε μακροπρόθεσμη βάση, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε την αποκαλούμενη αναμενόμενη αξία μιας μεθόδου. Αυτή περιγράφει το ποσό που κερδίζεται ή χάνεται κατά μέσον όρο με μια στρατηγική. Ο τύπος είναι: Πιθανότητα κερδοφόρους συναλλαγής x μέσο κέρδος + Πιθανότητα ζημιογόνους συναλλαγής x μέση απώλεια.
Από μαθηματική άποψη, κάθε συναλλαγή έχει πιθανότητα 50/50 για να ανέβει ή να πέσει η τιμή. Παραδείγματος χάριν, ένας επενδυτής πραγματοποιεί αγορά δύο lot στο EUR/USD με 1,1260, με stop loss 80 pip κάτω από την τιμή εισόδου και κατοχύρωση κέρδους 80 pip. Αυτό το στήσιμο έχει ένα τυχαίο hit rate ίσο με 50% και μια αναλογία κέρδους/απώλειας (επίσης, profit/risk ratio – CRV)* ίση με ένα. Μετά από έναν απεριόριστο αριθμό συναλλαγών, το καθαρό αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης θα ήταν μηδενικό (χωρίς τις δαπάνες συναλλαγής). Η εξήγηση είναι απλή:
• Μια απώλεια είναι πάντα -1600 δολάρια ΗΠΑ (2 lot x -80 pip x 10$ / pip).
• Ένα κέρδος είναι πάντα $ 1600 (2 lot x + 80 pip x 10 $ / pip).
• Η αναμενόμενη αξία υπολογίζεται ως εξής: (50% x 1600 $) + (50% x -1600 $) = 800 $ + -800 $ = 0 $
Λάθος: Αναπροσαρμογή σε θέσεις με απώλειες
Ένα χαρακτηριστικό λάθος στην αύξηση της έκθεσης είναι το «post mixing» συναλλαγών με απώλειες. Ένας επενδυτής θα επιθυμούσε να βελτιώσει το μέσο κόστος μιας συναλλαγής. Ένα παράδειγμα (εικόνα 1): Ένας επενδυτής θέλει να κερδοσκοπήσει στις ανοδικές τιμές του EUR/USD και αγοράζει ένα lot (ένα lot είναι ίσο με 100.000 μονάδες του νομίσματος βάσης) στο 1,1260 (πρώτο κυανό βέλος). Η κατοχύρωση κέρδους είναι 40 pip, όσο και το stop loss (κόκκινη γραμμή). Η τιμή μειώνεται τώρα κατά 40 pip και αντί να αφήσει τον εαυτό του να βγει εκτός, αγοράζει άλλο ένα lot στο 1,1220 (δεύτερο κυανό βέλος). Τώρα είναι σε θέση αγοράς με ένα lot στο 1,1260 και ένα στο 1,1220. Η πρώτη θέση του είναι μείον 40 pip και μείον 400 δολάρια ΗΠΑ. Εάν η τιμή ανέβει κατά 20 pip στο 1,1240, η πρώτη θέση του είναι μείον 20 pip (μείον 200 δολάρια ΗΠΑ) και η δεύτερη θέση του είναι συν 20 pip (συν 200 δολάρια ΗΠΑ). Η συναλλαγή του τώρα είναι στο σημείο μηδέν (μαύρο βέλος), με την «post-mixed» τιμή αγοράς στο 1,1240. Πού είναι το υποτιθέμενο πλεονέκτημα; Εάν ο επενδυτής δεν είχε κάνει remix, το EUR/USD θα έπρεπε να αυξηθεί κατά συνολικά 40 pip, έτσι ώστε η συναλλαγή να επανερχόταν στο σημείο μηδέν. Προκειμένου να πραγματοποιηθεί κάποιο κέρδος, η τιμή θα έπρεπε να ανέβει ακόμα ψηλότερα. Δεδομένου ότι υπάρχει «post-mixing», η αγορά πρέπει να ανέβει μόνο κατά 20 pip, έτσι ώστε ο επενδυτής να βρεθεί και πάλι στο σημείο μηδέν. Εάν η αγορά ανέβει κατά 40 pip, η post-mixed συνολική θέση του προηγείται τώρα ακόμη και κατά 20 pip, ενώ η αρχική του (χωρίς επαναγορά) συναλλαγή θα ήταν απλώς έτοιμη. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα αυτή η μέθοδος μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για έναν επενδυτή.
Παραδείγματος χάριν, εάν ένας επενδυτής επιλέξει μια συναλλαγή αγοράς στο EUR/USD στο 1,1260 και η αγορά υποχωρήσει στο stop loss, η αγορά θα πει στον επενδυτή ότι η υπόθεσή του (άνοδος EUR/USD) ήταν λανθασμένη. Για ψυχολογικούς λόγους – ανικανότητα αποδοχής μιας απώλειας – ο επενδυτής ελπίζει ότι η αγορά θα ανέβει λίγο για να φθάσει στην πλέον χαμηλότερη τιμή κόστους του και «θα τον βγάλει» από τη συναλλαγή του. Ο επενδυτής δεν θέλει ή δεν αποδέχεται τις απώλειες για λόγους εγωισμού και ελπίζει μάλιστα ότι η συναλλαγή θα επιστρέψει για άλλη μια φορά στο συν με ευκολία, το οποίο θα «αντάμειβε» την «κακή» του συμπεριφορά. Η ψυχολογική συνέπεια αυτού είναι ότι ο επενδυτής εξοικειώνεται με λανθασμένες ενέργειες, το οποίο μακροπρόθεσμα ενέχει σοβαρούς αρνητικούς κινδύνους. Τι θα συμβεί αν η τιμή δεν ανέβει ξανά, παραδείγματος χάριν, κατά 40 pip επιπλέον (εικόνα 2); Υπό ορισμένες συνθήκες, ο επενδυτής κάνει και πάλι mix και πλέον τριπλασιάζει το ρίσκο του. Τώρα ο επενδυτής είναι σε θέση αγοράς στα 1,1260, 1,1220 και 1,1180 (κυανά βέλη). Κατά την άποψη του επενδυτή, η τιμή πρέπει να ανέλθει μόνο στο 1,1220, έτσι ώστε η συνολική θέση να βρεθεί και πάλι στο σημείο μηδέν. Ωστόσο, η αγορά μπορεί να πέσει περαιτέρω και βαθύτερα. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι εάν ένας επενδυτής ρισκάρει το ένα τοις εκατό ανά συναλλαγή, η πρώτη θέση του στην τιμή 1,1140 είναι στο μείον τρία τοις εκατό, η δεύτερη θέση του είναι στο μείον δύο τοις εκατό και η τρίτη θέση του στο μείον ένα τοις εκατό. Αθροιστικά, η απώλεια της τάξης του έξι τοις εκατό προκύπτει από μια και μόνο ιδέα εκτέλεσης συναλλαγών. Το ψυχολογικό πρόβλημα της μη αποδοχής μιας ήττας ενισχύεται με κάθε πρόσφατα εισηγμένη θέση. Η αναμενόμενη αξία του, εάν ο επενδυτής είχε κάνει mix μόνο μια φορά (πάλι με stop loss 40 pip), υπολογίζεται ως εξής:
• Ένα κέρδος είναι 400 δολάρια ΗΠΑ (1 Lot x + 40 Pip x 10 $ / Pip).
• Το σημείο μηδέν είναι μηδέν δολάρια ΗΠΑ (1 Lot x -20 Pip x 10 $ / Pip and 1 Lot + 20 Pip x 10 $ / Pip)
• Μια απώλεια είναι μείον 1200
δολάρια ΗΠΑ (1 Lot x -80 Pip x 10 $ / Pip and 1 Lot x -40 Pip x 10 $ / Pip).
• Προσδοκία: (50% x 400 $) + (50% x 2/3 x -0 $) + (50% x 1/3 x -1200 $) = 200 $ – 0 $ -200 $ = 0 $
Με μακροπρόθεσμη εφαρμογή, αυτό σημαίνει ότι ο επενδυτής κερδίζει κατά μέσο όρο μηδέν δολάρια ανά συναλλαγή. Διαισθητικά αυτό έχει νόημα, καθώς το «post-mixing» καθ’ αυτό δεν έχει κανένα πλεονέκτημα. Το πρόβλημα με τη λανθασμένη/αρνητική αύξηση έκθεσης είναι ότι σε αυτή την αγορά ο επενδυτής βρίσκεται ενάντια στην τρέχουσα επικρατούσα τάση. Στην πραγματικότητα, ο επενδυτής αθροίζει τις θέσεις του με απώλειες, αντί να περιορίζει τις απώλειές του από νωρίς και να αφήνει στα κέρδη του να τρέχουν, οδηγώντας σε μακροπρόθεσμη επιτυχία.
Ορθή εφαρμογή σταδιακής προσαρμογής
Αντί να αυξάνουμε το μέγεθος θέσης σε περίπτωση απώλειας, παρουσιάζουμε τι θετική διαφορά έχει αν το κάνουμε αυτό με ένα κέρδος. Θα επιθυμούσαμε να παρουσιάσουμε την ορθή αύξηση έκθεσης με το ακόλουθο παράδειγμα (εικόνα 3): Ένας επενδυτής ανοίγει θέση αγοράς και αγοράζει δύο lot στο EUR/USD στο 1,1260 με ένα stop loss 80 pip κάτω από την τιμή εισόδου και κατοχύρωση κέρδους 80 pip. Μόλις μειωθεί η τιμή κατά 40 pip (κόκκινο βέλος), ο επενδυτής πουλάει ένα lot και σημειώνει απώλεια ύψους 400 δολαρίων ΗΠΑ. Το δεύτερο lot παραμένει ανοικτό, αλλά θα συναλλαχθεί στα μείον 80 pip και ο επενδυτής θα σημειώσει μια περαιτέρω απώλεια $800. Συνεπώς, η συνολική απώλεια της συναλλαγής είναι και πάλι μείον 1200 δολάρια ΗΠΑ. Και τι συμβαίνει όταν η τιμή αυξάνεται (πράσινο βέλος); Σε αυτήν την περίπτωση, ο επενδυτής προσθέτει στην αρχική του θέση ένα lot στα συν 40 pip και τώρα βρίσκεται σε θέση αγοράς τριών lot. Όταν πετύχει τον στόχο του συν 80 pip, κλείνει τα αρχικά δύο lot με ένα κέρδος ύψους 1600 δολαρίων (2 lot x + 80 pip x 10 $ / pip) και κλείνει το τρίτο lot με ένα πρόσθετο κέρδος 400 δολαρίων ΗΠΑ (1 Lot x + 40 Pip x $ 10 / Pip). Άρα, το συνολικό κέρδος της συναλλαγής ανέρχεται σε 2.000 δολάρια ΗΠΑ – 800 ολόκληρα δολάρια ΗΠΑ περισσότερο από τη μέγιστη απώλειά του. Παρακαλώ, σημειώστε ότι μόλις αγοραστεί το τρίτο lot στο 1,1300, το stop loss πρέπει να προσαρμοστεί από το 1,1280 στο 1,1180 και ορίζεται ένα τρίτο stop loss στο 1,1260 για το τρίτο, νέο lot, έτσι ώστε να «πληρωθεί» το trailing stop-loss για τη θέση που μόλις προστέθηκε.
Συμπέρασμα
Η αύξηση της έκθεσης σε θέσεις με απώλειες αυξάνει τον κίνδυνο πάρα πολύ και δεν πρέπει να εφαρμόζεται. Σε περίπτωση κέρδους, ωστόσο, η αύξηση της έκθεσης έχει νόημα, καθώς το αυξημένο ρίσκο μπορεί να εξισορροπηθεί με λογιστικά κέρδη. Στον πραγματικό κόσμο, βέβαια, πρέπει να συμπεριλάβουμε τις δαπάνες συναλλαγής. Επιπλέον, η τιμή θα κυμανθεί και δεν θα κινηθεί γραμμικά προς το στοχευόμενο κέρδος ή απώλεια. Στο επόμενο μέρος, θα εξετάσουμε τη συχνά λανθασμένα εφαρμοζόμενη μείωση της έκθεσης.
Πηγή:
Αρχικό άρθρο